Przeciętny zjadacz chleba kojarzy rozmycie i nieostrość na zdjęciach ze złą jakością. Tymczasem dla profesjonalistów to ciekawy efekt, który niełatwo osiągnąć.
Efekt bokeh swoją nazwę zawdzięcza japońskiemu słowu boke (ボケ), które oznacza „rozmycie” lub „zamglenie”. Opisywany jest wieloma przymiotnikami: płynny, delikatny, subtelny, przyjemny, piękny, magiczny, eteryczny. Może przypominać mgłę, która przesłania kolorowe koła, krople, płatki śniegu i inne elementy, tworząc tajemniczy i harmonijny efekt rozmycia. Na wielu stronach internetowych i forach poświęconych fotografii toczą się ożywione dyskusje na temat bokeh i sposobów na jego osiągnięcie.
Bokeh to efekt miękkiego, nieostrego tła, który uzyskuje się podczas fotografowania światłoczułym obiektywem przy maksymalnie odsłoniętej przysłonie. Innymi słowy, bokeh jest celowym rozmyciem tła zdjęcia, wykorzystywanym do uzyskania efektu artystycznego.
Bokeh jest szczególnie dobrze widoczny wokół źródeł światła i zależy od kształtu listków przysłony. Obiektyw z zaokrąglonymi listkami pozwala uzyskać bardziej okrągłe i miękkie kształty, a obiektyw z przysłoną zbliżoną do sześciokąta – bardziej ostre i kanciaste.
Efekt pomaga skupić uwagę na głównym obiekcie, osobie czy przedmiocie, i ożywia kompozycję wyrazistym tłem.
Zamiast używać Photoshopa, z którego korzystają początkujący, profesjonaliści uzyskują efekt za pomocą konkretnych parametrów obiektywów i specjalnych nasadek. Właściwa wartość optyki pomaga osiągnąć rozmyte tło bez użycia jakichkolwiek edytorów zdjęć, co zwiększa jakość i wartość takich obrazów.
